Luisteren naar de Stad in tijden van corona

Corona Lockdown op de Dam

Listening to the city in times of Corona

We live in unusual times. Many people are forced to sit at home and everyone is trying to survive. Staying healthy, preventing contagion and taking care of others are now priorities. In times of Corona the world looks very different all of a sudden.

We also live in a different sonic world. Sound is a consequence of activity and now that human activity is forced back, the world sounds differently. Not only have sounds vanished, also new sounds arise and fainth sounds become hearable. Suddenly there is a lot to be heard that until recently remained hidden inside the roar of the city. How do citizens experience the changing soundscape? And what do they think of it? How do they see the future and how would they like their city to sound? Soundtrackcity issued a call to find out.

Luisteren naar de stad in tijden van Corona

We leven in ongewone tijden. Veel mensen zitten noodgedwongen thuis en iedereen is bezig met overleven. Gezond blijven, besmetting voorkomen en zorgen voor anderen staan nu voorop. De wereld in Coronacrisis ziet er ploteling heel anders uit.

Ook auditief leven we in een andere wereld. Geluid is een gevolg van aktiviteit en nu de menselijke aktiviteit noogedwongen sterk is teruggeschroefd klinkt de wereld anders. Er zijn niet alleen geluiden verdwenen, er ontstaan ook nieuwe geluiden en er is plotseling ook veel te horen dat tot voor kort verborgen bleef in het geraas van de stad. Hoe ervaren Amsterdammers en bezoekers van Amsterdam het veranderende geluidslandschap van de stad? En wat vinden ze er van? Hoe zien ze de toekomst en hoe zouden ze willen dat de stad klinkt? Om dat te weten te komen deed Soundtrackcity een oproep.

Geluidsimpressies tijdens de Coronacrisis

20 maart is onze oproep voor het eerst verspreid. Overal in de stad zijn mensen gaan luisteren en aan het schrijven gegaan. De respons is elke week weer enorm. Lees hieronder een selectie van de binnengekomen reacties. Een mix van Engelstalige en Nederlandse reacties.
March 20th, our call was spread for the first time. Everywhere in the city and beyond people started listening and writing. The response is enormous every week. Read below a selection of the received responses. A mix of English and Dutch responses.

 

Donderdag 21 mei 2020
De stilte is verdwenen uit de stad. Niet nu, ineens, omdat bewoners en bezoekers langzaam weer actiever worden. Maar al veel eerder, geleidelijk.

Het invallen van de rust, bij het begin van de intelligente lockdown, maakte het onmiskenbaar hoorbaar. Laat in de avond: geen voorbijrijdende auto’s meer. Geen scooters, geen joelende studenten, geen druk gepraat uit open ramen, zelfs geen rammelende fietsen. Rust. Maar geen stilte. Wat door het wegvallen van al die overheersende geluiden overbleef, was een diepe brom, een onontkoombaar gezoem, aanhoudend gesuis. Warmtepompen, luchtbehandelingsinstallaties, cv-ketels – de binnenstad is langzaam maar zeker één doordraaiende machine geworden. Daken zijn vol komen te staan met de vooruitgang: zwarte bakken en pijpen, roestvrijstalen buizen, voortdurend draaiende ventilatoren. Het blaast, hijgt en zucht volcontinu. Ook als je het gewoonlijk niet hoort, omdat het overstemd wordt door de mensen en mechanische geluiden die zij voortbrengen, is het er: het geluid waar je in de binnenstad niet voor weg kunt lopen.

Ik had willen zeggen: het is weldadig stil in de stad. Maar de stilte is allang verdreven.
Roeland Jan, Leiden

Wednesday, May 20th 2020
Looking for small dwellings in the city.
I live in a relatively green part of Amsterdam. The humans here live on top of each other and animals find a way of nesting/burrowing/resting around their bigger, living counterparts. In my garden there are small dwellings that I now have time to sit next to. I see wrens land next to me, and shrews living under a pile of bamboo stalks. They know that I am there, breathing next to them, but they go about their animal business. It seems that the world is more gentle to the little creatures now.

In the sound recording, you can hear evidence of beings – big and small.
Camilla, Amsterdam


May 14th 2020
My coronasounds routine
The city sounds. Louder, in my head. No, not just in my head.

Twice a week, I go to the warehouse, a grocery delivery centre immune to the crisis. Within its walls, social distancing is just a wishful thinking. No marker on the ground can protect us from the inevitable interactions that keep us productive and functioning.

The noise around me is deafening. Next to the building, the docks: containers lifted high by mechanical arms, continuous sound of metal creaking. I love this pile of stacked, multi-coloured cubes. I stare at them during my 15-minute break. I wonder what sea they’ve crossed.

The music is loud in the warehouse. For safety reasons, I cannot listen to my own, and I’m starting to know the favourite tunes of the 10 p.m. radio host. When Dance Monkey rises in the aisles, time stands still. I feel sad and happy at the same time. I can sense with more acuity my muscles stretching as a result of this sequence of small, fast and repetitive movements. Scan, pick. Scan, pick, pick, scan, scan.

Since my first day, I discovered that my productivity was not the same depending on the radio channel. It does matter. Every movement of my hand is precisely recorded by the scanner. Outside, people are afraid of tracking. But the reason they can stay warm at home is because inside, tracking is our god. Strangely, the battery doesn’t make any sound when it dies.

Tonight, I don’t understand where all the thuds are coming from. Unloading trucks? Repairs to a wing of the building? It’s really late and my ears get tired, the noises fade, like wrapped in cotton wool. Is it me or is the radio distorted? I’m blue, dabedidabeda… cathartic notes of my pre-teen years, connect me to the soundtrack of my inner story.

The only moment of silence is the one that comes with the end of my shift, at 00:02. I feel free, finally, biking towards the city centre and sucking in the cold air with its aroma of roasted coffee.
Aurore, Utrecht

May 13th 2020
Passeerdersgracht morning:
Meerkoeten, seagulls, small birds in the tree outside the window, the leaves of the tree, one set of footsteps crossing the bridge on the Prinsengracht, some wind, a man laughing far away, one car and another on the Marnixstraat, a bicycle creaking, boats rocking in the water.

Lijbaansgracht surprise:
For several days there is the sound of water falling about a meter, out of a building and into the canal.

Passeerdersgracht days:
Every time there is an airplane, I notice it.
A man and a woman dressed in formal attire serenading a house further down the canal. They do this twice in one week.
A father and two small children playing on their stoop all afternoon.
Staying Alive blasting from the windows of the apartment next door
The business owner downstairs sanding his hallway floor at 7am. It is very loud.
A motorbike that 2 days in a row rides around and around like a racetrack
People sitting on the pontje talking in loud American voices about one girl’s relationship all of one sunny afternoon until 22:00
People stopping by the meerkoetjes nest to talk about the baby birds until the birds drown in the water at the bottom of the old boat the nest was built on

Passeerdersgracht nights:
Silent except for branches and water moving slowly in the moonlight
Lise, Amsterdam West

9 mei 2020
Ik ben lid van een club met twee takken: een luistertak en een verteltak.
Van tak twee ben ik, want dovig, wel in het gelukkige bezit van gehoorapparatuur. Niet dat ik er veel mee hoor…
Maar wat een rust als die apparaatjes slapen in hun doos!
Midden in De Pijp kunnen zitten op mijn platje in stilte…
Lang leve de oude dag!
Loesje, Amsterdam Zuid

7 mei 2020
Het is windstil, de avond valt. Vanaf de Stopera loop ik de brug over richting Rembrandtplein. Na de brug sla ik linksaf langs de Amstel, daarna meteen rechts de Herengracht op. Ik hoor stemmen, het rammelen van een fiets en ik hoor vogels fluiten. Na 100 meter Herengracht hoor ik achter mij en jogger aankomen. Hij heeft een zware tred, ik zou het stampen willen noemen. Ik ren zelf ook wel eens en pas er dan voor op mijn knieën te overbelasten. Deze renner heeft kennelijk geen last van zijn knieën. Als hij mij passeert zie ik dat hij grote passen maak en gele schoenen heeft. Hij is iets aan de gezette kant. Hij kruist eerder dan ik de Utrechtsestraat en nog lang kan ik hem horen rennen.

Dit type akoestische ervaring ken ik alleen van vakanties als wij lange wandelingen maken in de bergen. Wij gingen de stad uit voor de stilte. Nu is de stilte in de stad.
Johan, Amsterdam Centrum

7 mei 2020
Heerlijk die stilte! Het is de grootste -positieve- verandering van deze crisis. Wat er verder gaat gebeuren, daar ben ik niet zo gerust op. Maar ‘back to normal’ zal het niet worden.
Vincent, Amsterdam Oost

5 mei 2020
Dit voorjaar, zeker sinds de halve lockdown, hebben we erg veel last van de zogenaamde ‘80+ Decibel Freeriders’ op hun motoren.
Wij wonen nabij de doorgaande verbindingsweg President Kennedylaan tegenover het Stadsdeelkantoor. Het overige verkeer is veel minder intensief qua geluid sinds maart/april, maar deze vrije ridders op hun ijzeren ros zijn een plaag! Ik hoef er behalve ‘plaag’ geen extra woorden aan te wijden. Ik zou zo een actiegroep willen beginnen om deze inmiddels landelijk gesignaleerde misstand (met name in het voorjaar) politiek te gaan bestrijden. Wie doet mee met mijn actie?
Eric, Amsterdam Zuid

30 april 2020
Thuiswerken is nu echt thuis werken. Ook als de buren deze week een nieuwe keuken installeren. Het dringende lage getril van de deurbel klinkt nog voordat het thuiskantoor opent. Geklos en gestommel van zware schoenen op de houten trappen. Drie of vier mannen die (altijd luidkeels) hun weekend bespreken.
Het geloei van sloopmachines, dwars door muren heen. Zodra je voorzichtig durft te denken dat het er weer op zit, komt het pulserend opnieuw opgang.
Er is nergens een koffietentje waar ik met mijn laptop toevlucht kan zoeken.
Aan het eind van de middag ruikt het trappenhuis stilletjes naar Dettol.
Marina, Amsterdam Zuid

24 april 2020
Op de tuin bij de Nieuwe Meer is het veel rustiger omdat er bijna geen vliegverkeer is. Dat is echt een verademing en nu kwettert het er van allerlei vogels. Heel, heel erg aangenaam.

Natuurlijk is het ook in Noord, waar ik woon, rustiger. Maar ik vind het verschil niet extreem met voor corona. Behalve misschien dat de spits veel rustiger is.Het ruikt wel veel beter en het is ook op het water rustiger.
Saskia, Amsterdam Noord

24 april 2020
Om de vraag te beantwoorden wat er tegenwoordig te horen is in de stad zou In mijn geval een linkje van het radioprogramma ‘’Vroege vogels’’ met wat vogelgeluiden eigenlijk al voldoende zijn. Dat is bijna het enige wat ik ’s ochtends vroeg hoor. Het is ongelooflijk zo midden in de stad. Ik woon echt in het uitgaanscentrum, naast Paradiso en boven cafés en restaurants: altijd reuring en lawaai.
Voor het eerst, sinds ik hier 28 jaar geleden kwam te wonen, kan ik zonder oordopjes slapen! Het is ‘s nachts dood- en doodstil, er loopt zelfs niemand op straat. Ik durf het bijna niet te mailen, omdat deze crisis voor zoveel mensen echt een ramp is, maar stiekem zou ik wel willen dat het altijd zo bleef. Ik voel me veel rustiger.
Barbara, Amsterdam Centrum

17 april 2020
Een scooter rijdt voorbij. De straat is weerloos tegen het geknetter van de motor. Het ronken, het zeurderige zachter en harder weerkaatst tegen de stille huizen. De ramen hebben een nieuwe betekenis gekregen, de werelden erachter zijn levendiger en tegelijkertijd onzichtbaarder dan ooit.
Een busje rijdt langs. DPD delivery services, het klinkt alsof er een vliegtuig over raast.
Het piepen van de wielen in de kassen. Kleine wieltjes ratelen langs, mijn hersenen denken: toerist! Maar nee, hun rolkoffers staan nu in donkere kasten of liggen op hun geribbelde rug op een stoffige vliering. Het luik nooit eerder zo aarzelend achter hen gesloten. Rollen zit er voorlopig niet in. Ze horen hun eigenaren praten over vliegtuigen die aan de grond staan en of ze wel een annuleringsverzekering hebben afgesloten. ”Dat zou jij toch doen?” Nee, want jij zei toen, ach wat kan er nou gebeuren, dat geld verdwijnt gratis in de zakken van die verzekeringslui.” De koffers doezelen weg bij het gedempte geruzie van hun baasjes. In hun gangkast of achter de jassen aan de kapstok: even rust, even niks, even thuis. Niet dat lawaai van eindeloos veel voetstappen, het getril over de keitjes van Amsterdam, de natte wielen op de kades van Venetië. Niet machteloos en schuddend op de band hoeven liggen, in spanning of de juiste hand je er wel vanaf trekt.
Ik word wakker van het geluid van een merel in de achtertuin, met hoog daarboven het gekrijs van onbevredigde meeuwen. Alsof er een kolonie boze baby’s op de randen van de daken zit. Ik trek mijn dekbed over mijn oren. Ik hoef voorlopig toch nergens heen.
Marike, Bos en Lommer

16 april 2020
1. Het is stil, ik hoor vogels en heerlijk geen rollende koffers. 2. Ik hoor ’n stil park en spelende kinderen en dat ik mijn ketting nodig moet invetten. 3. Ik hoor ’n zware bons van een grachtendeur die dichtvalt, ’n patser die in een verlate Utrechtsestraat extra z’n booster aanzet om op te vallen met z’n dikke Mercedes, de kerkklokken van Amsterdam, om daarna in de stilte van het park te geraken. Het lijkt wel of ik mijn stad weer terugkrijg.
René Kuin, bewoner Amsterdam Oost

10 april 2020. Wij wonen ongeveer 15 kilometer van Schiphol, waar vrijwel de gehele luchtvloot aan de grond staat. Zo ongeveer om de dag rond 23:00 uur begint ons huis te trillen door sub- en infrageluid van de motoren van alle stationaire vliegtuigen die doorgesmeerd moeten blijven. Dat zou ik als bassist moeten kunnen waarderen, maar het doet mij ook vermoeden dat er na Corona niet heel veel zal veranderen. Business as usual.
Jan-Bas, bassist, bewoner Amsterdam Oost

9 april 2020
Wat we voor het geluid van het leven hielden blijkt het geluid van de economie. Het is stil in Amsterdam. En het is geweldig.
Edo, bewoner Amsterdam Oost

Ik merk dat het een stuk stiller is geworden. Er rijden veel minder auto’s en het is over het algemeen gewoon een stuk stiller. Ik hoor ambulances duidelijker wat me super para maakt. Als ik ineens een ambulance hoor dan ben ik daar een stuk bewuster van. Ik heb het gevoel dat er meer ambulances rijden maar dat is misschien helemaal niet zo.
Ik was afgelopen week ook even op de Dam en daar gebeurde er wel iets gaafs. Het was er bijna helemaal stil en er was een gast saxofoon aan het spelen. Je hoorde het echt super en duidelijk en het galmde over de lege Dam. Dat vond ik wel indrukwekkend.
Joris, student Reinwardt Academie, Amsterdam

Een stad is stil wanneer je de geluiden die er wel nog zijn duidelijker hoort. Je kan ze beter onderscheiden. Bijvoorbeeld het langsrijden van een scooter wordt opeens harder, of de auto’s in de verte die langsrijden. Je kan bijna tellen hoeveel auto’s het zijn. Vooral de vogels, je hoort de vogels fluiten alsof zij nu de baas zijn van het geluid en niet de mensen.
Luna, student Reinwardt Academie, Amsterdam

Als er nu een auto de straat in draait hoor ik ‘m al van heel ver aankomen, dichterbijkomen, onder het raam voorbijrijden en weer verdwijnen in de verte. Vroeger, tot een paar weken geleden dus, was die auto er gewoon plotseling om gelijk daarna weer te verdwijnen in de mist van stadsgeruis.
Alle grote verkeersaders worden schaars bereden. Vliegverkeer is nagenoeg afwezig. Dat zijn wel de twee grootste veranderingen nu volgens mij. Vervolgens kun je het gaan hebben over wat er dan allemaal aan meer subtiele geluiden tevoorschijnkomt uit de slagschaduw van het weg-/vliegverkeer. Gekke tijden…
Michiel, Soundtrackcity, bewoner De Pijp

26 maart 2020
De stiller wordende stad heb ik vooral ervaren toen ik op Centraal station Amsterdam stond. Normaliter hoor ik er treinen komen en gaan , de fluitjes van de conducteurs, voetstappen, roltrappen, bellende en kletsende reizigers. Doordat er veel minder treinen rijden en veel minder mensen reizen is het normaal zo drukke en levendige station stil en verlaten. Wat mij opviel was dat de stem van de omroeper zich niet heeft aangepast aan de stilte. De stem echode over de stille, lege perrons. Het leek alsof alleen de omroepstem nog aanwezig was op het station.
Romy, stagiair Soundtrackcity

De stad is een heel stuk rustiger geworden! Geen pratende mensen meer voor de Turkse bakker onder mijn huis, geen ronkende auto’s of geklets bij marktkraampjes meer. De stilte, die alleen nog onderbroken wordt door fluitende vogels en mijn overburen die op hun balkon met elkaar praten, doet mij erg denken aan mijn jeugd in Wijk bij Duurstede. Ergens is dat fijn. Het lijkt een goede mogelijkheid om wat tot rust te komen. Toch mis ik reuring wel. De drukte is tenslotte een van de redenen dat ik naar de stad ben verhuisd.
Ruben, stagiair Soundtrackcity

25 maart 2020
Als ik in de ochtend opsta, hoor ik nauwelijks geluid van buiten. De vogels laten zich wel vroeg horen. Bij het openen van het raam, is het stil op straat. De auto’s staan al dagen op dezelfde plek, er lopen geen mensen op straat, er worden geen kinderen naar school gebracht. Het is onnatuurlijk stil voor deze tijd. Zelfs de vliegtuigen en de snelweg hoor je niet meer.
In de loop van de dag rijdt er af en toe een auto door de straat. Meestal een bus met werkopdrachten in de buurt. Soms een personenauto, maar die zijn zeldzaam. In de loop van de dag zie je een paar mensen op weg naar de supermarkten in de Rijnstraat. Zr lopen snel, kijken niet op. Soms is het of ze over straat sluipen. Ze maken ook geen lawaai. Zo de indruk gevend, “ik ben er niet, let maar niet op mij”. Even later zie ze weer terugkomen met de boodschappen. Dan is er weer niemand in de straat. (…) In de middag als het mooi weer is, gaan mijn man en ik even wandelen. De hele dag binnen zitten houden we geen van beiden vol en dat is gelukkig ook nog niet nodig. We wandelen langs de Amstel en gaan anderen uit de weg als we ze ontmoeten. Ieder vindt wel zijn/haar weg om op de gepaste afstand te blijven. Soms levert dat leuke opmerkingen op. “We dansen rondjes om elkaar de ruimte te geven”.
We genieten van de stilte in de buurt. Alleen op het speelplein spelen veel kinderen met ballen, tennissen volwassenen met elkaar op een baan zonder netten. Ieder heeft er plezier in zo te zien. Het is ook veel te mooi weer om binnen te blijven.
Eigenlijk is het leven in mijn buurt voor een deel tot stilstand gekomen. De rust is overweldigend, maar ik mis wel de levendigheid die er eerder was.
Thea, bewoner Rivierenbuurt

Hoe ervaar jij een stil geworden stad?

Amsterdam is normaliter bomvol geluid. Nu leven we plotseling in een stiller wordende stad. Weinig tot geen mensen op straat, winkels gesloten, veel minder verkeer, nauwelijks overkomende vliegtuigen. De stad klinkt anders tijdens deze Corona noodsituatie.

Deel je geluidsimpressie met Urban Sound Lab

Hoe ervaar jij dit? Wat hoor je? We zijn benieuwd – want niet iedereen hoort hetzelfde. Deel een beschrijving van wat jij hoort in een mailtje aan info@urbansoundlab.nl
Regelmatig plaatsen we hier een keuze uit de binnengekomen inzendingen.


Busstation CS

26 maart 2020. In het CS zijn alle perrons praktisch uitgestorven, er loopt alleen wat personeel rond en er zitten daklozen met angst in hun ogen. Gelijk is duidelijk hoe stigmatiserend de maatregel ‘blijf thuis’ is voor mensen zonder huis. Er schalt een hole omroepstem door de ruimte op volle sterkte, tegen de pijngrens van mijn gehoor. Is er dan niemand op het idee gekomen om het volume wat naar beneden te zetten?
Ergens kom ik twee lege, stug doordraaiende roltrappen tegen, die melodisch aan het piepen en knarsen zijn, maar er is verder niemand die het hoort.
Michiel, Soundtrackcity, bewoner De Pijp

30 maart 2020. Op de Haarlemmerdijk is het geluid van de rolkoffertjes verstomd, net als het nachtelijke gebral van de uitgaanders en de knetterbrommertjes. En de geluiden die zijn overgebleven klinken op de een of andere manier anders.
Op de daken aan de overkant zitten de houtduiven, bronstige types, die aan niks anders kunnen denken dan het volgende potje seks, van ’s ochtends vroeg tot’ s avonds laat. Na elke hysterische “roeKOEkoekoeKOE” volgt een pauze, en dan nog een keer erachteraan: “koe”, heel dom. Maar hun gekoer klinkt opeens zachter, vriendelijker, gedempter, bescheidener, lijkt het wel. De merels – je kunt ze goed zien in de nog kale bomen – heb ik juist nog nooit eerder zo hard horen zingen. En waar is die enorme diepe Toeeeeeet van de scheepstoeter van de vertrekkende cruiseschepen toch gebleven? Zo vreemd opwindend, en tegelijk melancholiek… ik mis het.
Misschien zijn de geluiden niet echt anders, maar de beleving, omdat je al die geluiden in de stad bij elkaar alleen maar waarneemt als lawaai. Nu het er zoveel minder zijn, kun je elk geluid afzonderlijk onderscheiden en erbij stilstaan, aandacht geven. Bijzonder…
Floortje, bewoner Haarlemmerdijk

31 maart 2020. Normaal gesproken mijd ik de Dam als de pest, zeker tijdens drukke momenten zoals de spits, maar aangezien elk moment op de dag nu aanvoelt als vijf uur ’s ochtends op een zondag leek het mij wel een goed moment om het effect van het coronavirus te beluisteren. Er zijn denk ik een twintigtal mensen op de Dam als ik aankom, die bijna allemaal in stilte zitten te luisteren naar jazz standards gespeeld door een saxofonist. Het is interessant om een plek die normaal gesproken zo druk is, fysiek als auditief, in zo’n rustige staat te ervaren.

De stad op dit moment doet me denken aan wat een goeie mixing engineer doet. Ervoor zorgen dat bepaalde geluiden naar voren komen door overige geluiden te dempen. Door het weghalen van de overvolle mensenmasse die je normaal op de Dam vind is er opeens plek voor de stillere sporadischere geluiden die over het algemeen overstemd worden. De bronnen zijn dus nog wel hetzelfde. Ik hoor het roeken van duiven, het ratelen van fietsen over de hobbelsteentjes, pratende mensen en nog veel meer objecten. Alleen is het nu veel gemakkelijker om er aandachtig naar te luisteren, omdat er zo veel minder van is.
Het geluid wat me het meest opviel was een geluid dat ik niet had verwacht ooit zo duidelijk te kunnen horen als nu. De reflecties van de saxofoon op het Paleis. Het Paleis was getransformeerd tot een enorm auditief object dat de noten van de saxofonist terugkaatste met een prachtige galm. Ook viel het me op dat niet elke echo van dezelfde plek leek te komen. De ene noot kwam van een hoge rechterhoek terwijl de ander zich links op het Paleis bevond en een volgende weer ergens anders. Ik heb het gevoel dat ik niet de enige was die de pracht hiervan opviel, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen. Wat ik wil kan zeggen is dat er een zekere vorm van communaal gevoel zweefde daar op de Dam van een kleine groep mensen die allemaal apart samen aan het genieten was van een mooi moment.
Max, componist, bewoner De Pijp

2 april 2020. Waar ik woon (vlakbij het Vondelpark) is het veel sneller stil. Vanaf tien uur al wel. Gewoonlijk zijn er dan nog allemaal dronken mensen op straat, maar nu is het helemaal stil, alsof het middenin de nacht is. Ook zijn sommige geluiden ineens veel opvallender. Als een vliegtuig overvliegt, klinkt dat nu ineens heel hard en denk ik ‘wow, dat is een vliegtuig.’ Hiervoor gebeurde dat de hele tijd. Maar nu is het helemaal stil en schrik ik als er iets overvliegt. Het voelt nu een beetje alsof ik in een dorpje woon. Vlakbij mijn galerie in De Pijp staan veel cafeetjes buiten. Daar hebben ze een kraampje opgebouwd, waar je iets kunt halen. Ik krijg er een beetje een Koningsdag-sfeer van. Eerst even hier een broodje halen; dan daar wat koffie drinken. Ik vind het eigenlijk wel prima.
Mulan, woont bij Vondelpark, werkt in De Pijp

27 maart 2020. Als ik de deur uitga is het opvallend stil in de stad. Geen auto-lawaai van de rondweg, veel minder brommers, geen vliegtuigen. Wel spelende kinderen en vogels die zingen. Door de maatregelen vanwege het coronavirus maakt de stadsherrie eindelijk plaats voor de zachte geluiden. Maar de stilte en de rust heeft ook iets beklemmends. Het doet me denken aan Silent Spring, het boek dat Rachel Carson in 1961 schreef als alarmkreet dat het misgaat met het milieu. Maar nu lijkt het of de natuur revanche neemt…
Nelly, bewoner Apollobuurt

28 maart 2020. Laat ik beginnen met de meest voor de hand liggende observatie: sinds een week of twee is het opvallend veel stiller geworden in de stad. Maar ondanks mijn achteruitgaande gehoor (ik heb me te vaak in een ‘wall of sound’ ondergedompeld tijdens concerten, heb een voorkeur voor luide gitaarmuziek en doe tijdens het klussen nog maar sinds kort aan gehoorbescherming) hoor ik op straat ineens veel méér dan anders. Dit lijkt in tegenspraak met de constatering dat het in de stad nu veel minder druk is, maar is dat niet. De anders constant op de achtergrond aanwezige ‘ruis’ van het verkeer, vooral het geluid van banden op het wegdek en optrekkende motorvoertuigen, alsmede het geroezemoes van stemmen in de massa mensen maken het voor mij doorgaans praktisch onmogelijk om iets ‘specifieks’ op te vangen in deze brij van geluid. Nu hoor ik ineens zo maar gedeeltes van gesprekken terwijl ik door de stad loop, blijken er overal vogels te zingen, noem maar op. Maar het allerbelangrijkste is dit: er zijn geen vliegtuigen! Waar je binnen de Amsterdamse ring (met name in de lijn van CS naar het Amsterdamse Bos) doorgaans elke minuut op zo’n laag overvliegend gierend en brullend monster wordt getrakteerd, is het… stil. Wat een weldadige rust. De gedeeltelijke lock-down van Schiphol is zo een uitgelezen kans om je te beseffen wat onvermijdelijk lawaai boven je hoofd met een mens doet: bij een potentiële dreiging van boven zorgt je oer- instinct voor een constante aanmaak van stress- hormoon. Daar wordt je langzaam ziek van. En dan heb ik het nog niet eens over de kerosinewalm die dit luchtverkeer met zich meebrengt. Schiphol wordt wel eens de motor van onze economie genoemd, of dit terecht is laat ik in het midden, maar nu die motor op wat minder toeren draait, kunnen we als mensen misschien wat op adem komen. Voor mij mag dit nog wel even duren!
Rolf, bewoner Bickerseiland Amsterdam

Hoe ervaar jij een stil geworden stad?

Amsterdam is normaliter bomvol geluid. Nu leven we plotseling in een stiller wordende stad. Weinig tot geen mensen op straat, winkels gesloten, veel minder verkeer, nauwelijks overkomende vliegtuigen. De stad klinkt anders tijdens deze Corona noodsituatie.

Deel je geluidsimpressie met Urban Sound Lab

Hoe ervaar jij dit? Wat hoor je? We zijn benieuwd – want niet iedereen hoort hetzelfde. Deel een beschrijving van wat jij hoort in een mailtje aan info@urbansoundlab.nl
Wekelijks plaatsen we hier een keuze uit de binnengekomen inzendingen.